Emakumea leihotik so. Eta kristala urtu da. Ez dago goizalbarik haizeak labainkatu baitu. Eta sehaskan haurrak amaren sorbalda du ikusmira.Bestaldean bizitza du. Eta oinak lokartzen dira.Ametsa aintzira bat da bere isiltasunarekin. Ibilbidea mugatzen da teilatuko zerua bezala. Itsasoak zuloak ditu. Mezuen geltokiak dira. Hizkien zaborra pentsamenduaren kiratsa da. Orri zuriak ezkatetan tolestatzen dira. Kaian ez dago poesiarik. Hiri hustuak dira.

Egilea: Makuso Juan Jesus.