Egilea: Joan Margarit

Deskribapena:

Liburu honen izenburua bere poema batena da, eta hasi nintzen burutzen Miserikordia Etxearen inguruko erakusketa bat ikusten ari nintzela, bertan ikusi ahal zirelarik instituzio honen historiarekin lotutako argazki eta dokumentuak. Nire buruan hiru gauza barneratu ziren: lehenik, eraikina, handia, apaindura gutxikoa eta garbiaren garbiz leundua, neska-mutikoak barruan beti estu eta ordenan jarrita, zutik edo eserita, ia ordena militarrean jarrita. Bigarrenik, eskabideak, hauetatik asko gerra zibileko azken errepresioan eraildako alargunenak ziren, zeinetan eskatzen baitzuten seme-alabak bertan sartzean, euren mantenua ezinezkoa zutelako. Hirugarrenik, erregimen berriaren epaileen eta beste funtzionarioen txostenak eskabide haien inguruan. (…)Eta une hartan, buruak poesiarantz jauzi bat egiten zuen, agian poema batek ezer gutxi balio dezakeen unera oinazea eta gabeziak eramateko. Baina ez dago gehiago, eta hau tristea bada, are tristeagoa da kale gorria bertsorik gabe. Poesia: Miserikordia Etxe moduko bat.”